ما را برای رقابت تربیت کرده‌اند.
برای ربودن موفقیت از دست همکلاسی. برای شاگرد اول شدن، برای رتبه بالاتر در کنکور. برای کنار زدن همکاران به قصد مدیر شدن. برای سبقت گرفتن در رانندگی و جلوتر بودن به هر قیمت.
تربیت ما بر مبنای قیاس شکل گرفته است، هرکی زودتر، هرکی بزرگتر، هرکی زیباتر، هرکی پولدارتر و اینگونه در نهاد ما همواره جنگی نهفته است برای «ترین» شدن.
ما محتاج یک انقلاب تربیتی هستیم. پس فرزندانمان و شاگردانمان را آنگونه که خودمان تربیت نشدیم؛ تربیت کنیم. برای باهم بودن، برای گفتگو کردن و برای همیاری و برای «باهم» زندگی کردن.
شاید ناگزیر شدیم که در خودمان نیز نوسازی تربیتی کنیم.